Kir Şiiri - Mehmet Tekmen

Sonsuzluğun sonunda,durup bir nefes aldım.
Ne güzel hava vardı,bilmem ne kadar kaldım.
Bir el tuttu kolumdan,ayrıldım hayalimden.
Anlamaz dostum dedim,şu andaki halimden.

Zümrüt-ü Anka kuşu,uçtu yanımdan geçti.
Kaf dağını ebedî,mekân olarak seçti.
Hayaller orda biter,umutlar orda başlar.
Onun uğrunda nice,candan ayrılır başlar.

Anlatmak zor iş şimdi,görünmez sır âlemi.
Bilge kişiler bile,kırarlardı kalemi.
Yazılmayan zamanda,akıp giden serüven.
Akıllarda yaşanır,onun verdiği güven.

Gerçek canlı bir hayat,yaşanır göz önünde.
Saniyeler asırdır,masalın her gününde.
Çıkamaz hiç bir akıl,sonsuzluk denizinden.
Takibi mümkün değil,gidilemez izinden.

Benzeri yok dünyada,başka havası suyu.
Acayip yaratıklar,başka yapısı huyu.
Anlaşılmaz lisanı,başka türlü konuşur.
Ters yönlere gidenler,nerde nasıl buluşur.

Hedef belli yol çetin,kahraman pek çok zeki.
Engeller geçilirken,geri kalır öteki.
Tabiatta her varlık,uğraş verir severek.
Çalışır zafer için,kahramanı överek.

Cansızlar bile burda,zalime karşı gelir.
Kendi haliyle her an,mazluma destek verir.
Açılan dost koridor,sürer sonuna kadar.
Mutluluğa kavuşur,masaldaki kafadar.

Sürüklenip giderken,oldu tüm bu olaylar.
Önemsiz dedim artık,yapılacak alaylar.
Dostum çaresiz kalmış,bunalmış hayatından.
Şikayetçiymiş şimdi,dünyadaki bahtından.

Üzülme olan olmuş,bir deva vardır elbet.
Döğünüp duma öyle,felaket varsa sabret.
Çalış kendi gücünle,dönüşür zor kolaya.
Sende kalk haydi derler,katıl bizim halaya.

Bilseydi sevinirdi,sonsuz hayat halini.
Küçük görürdü elbet,dünyada ahvalini.
Gerçek iyidir daim,hor görmemek gerekir.
Yalan kötü bir şeydir,istenmeyen fena kir.