Kimsesizliğim Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Karanlık bir sabaha uyandığımda anladim kimsesizliğimi
yalnızlıklarla sarili kollarım boştu
Kimsesizliğim çökmüştü üstüme,
İçimde esen fırtınalara inat avaz avaz susuyordum
Önce kanayan yaralarımı kendim sarmayı öğrendim
Sonra acılarla yoğrulmuş ruhumu avutmayi
Her geçen gün daha da sertleşti yüreğim

Yıldızlar gözlerime küstü
Gecenin sessiz çığlığına karıştı feryatlarim
Karanlık koridorlarda kayboldum İçimdeki kimliksiz bir ateş hızla söndü
Gökyüzüne haykıracak dilim lal oldu yankılandi kulaklarımda acının çığlık sesleri
Karanlık duvarlar arasında hapsoldu bedenim yok olmuşuma sahit oldum her nefes te

Kapılar bir bir kapandı yüzüme
Umutlarım havası inmiş balon gibi söndü
Yalnızlıklar tek durağım oldu
Karanlık bir odada kaybettim Çocuk gülüşlerimi
Gölgelerimle savaşsada yorgun bedenim çaresizlik içimde büyüdü büyüdü

Şimdi güneş bile yüzüme gülmeyi unuttu umutsuzluklarla boğuşuyorum
İsyanlarım gökyüzüne yükseliyor feryatlarımı duyan olmuyor
Ama yıkılmayacagim
Çünkü içimde bir yetim bir öksüz ağlasa da umutlarım hala mavi
Tüm Kimsesizliğime rağmen

Hayatın dar ve izbe sokaklarında kimsesiz olmak ta benim kaderimmiş
Anne ve baba mı toprağa kefensiz koyduğum gün anladım
Bazı kollara sarılmak
Bazı kalplere sevmek
Bazı yüzlere de gülmek harammış
Çocuk gülüşlerimin katili kim
Kim 19.02.2024 14:10