Kimsesiz Saray Şiiri - Alaaddin Emre

yokluğundan sonra belki bir nedeni vardır
kırık asi bakışımın
gülümserken hüzünlenen
gürlerken yumuşak
bilmem ki ne yapsam
sussam olmaz diyorsun
konuşsam haylaz
ay sana kalacak sonunda
bana senden daha uzak
tükenen gündüzlerin de
ben geceye ilişeyim
kapımı aralayarak
çok arzu etti gelsin bakalım
nasıl olsa
acı kendi değildir artık
yatağıma sığmaz uğultular
gizlenemeyen arsızlığında
kendi de kendi değildir
hiçbir şey tükenişten başka
değildir ruhun bildik bulutlardan
ayrı bir bulut üstüne koyduğun mendil
ıskartada mırıldanır ağlama öncesini
gönlün tatilde uyur uzun
bekleyiş faslını çalarken kanun
bir udi katılır arada inerek
çıkarak perdesiz sazında
aşka dair yazılmamış
sayfalar kopartır benden
üstelik giderayak

en çok dokunamamak çiçeklere
sonra duymamak kokusunu
yazık ki yitip gidecek gecede
dokunur sensiz varmak bir sabaha
zulme uğramış bir bezgin gibi
hiç mi hiç yakışmıyor bana
yaşamak

nasıl olsa kırılan şevkiyle
gök de iner yere
dolaşır sahilde gürültüyle
senle ben aynı anda geldik
bu sağanak yağmura garip
aldanışın kahrıyla sukût kalsın
söz kanatlanır bilinmediğe
artık sudaki aya bakmak
kadere ilişkin konuşmak yasak
uygun adım marş

adım
adım adım yıpranır artık
eski evrak dolaplarında
yüzümün sende kalan sureti
düşün
boşluğunun ortasında
boşa akan çeşmeleri

bir rüyadan bir rüyaya
saltanat sürecek bu hüzün
kimsesiz sarayında gönlümün