Kimsenin Ahı Yerde Kalmaz!

Sorunlar karşısında savaşmadan zafer kazandığını sanarak, ''İşine gelirse ben buyum, değişemem '' demenin neresi yüreklilik?

Pes edip havlu atmak da öyle değil mi?
Karşı tarafın gücünü sınamadan, ona savaşma tadını yaşatmadan, yenilmiş gibi meydandan çekilmek adam gibi adama yakışır mı?

Tam tersi de olabilir, ''Ben haklıyım '' diyerek, haksız yerine koyduğu kişiye kendini savunma fırsatı vermeden, kısa yoldan sonuca ulaşma çabası ne kadar doğru?

Hayatı, hayatın sahnesinde oynanan oyunların seyrini zamanla öğreniyor insan.
Kimse ''Ben biliyorum'' diyemez...
Dememeli.
Yaşadığımız sürece öğreneceklerimiz bitmiyor ki.
Yıllar geçtikçe anlaşılıyor kavgayla, yarışla değil, hayat, farkına varılarak yaşanmalı.

Boşa harcanacak zaman yok!
Ömür denilen gemi göz açıp kapayıncaya kadar hayat limanından kalkıp gidiyor.
Geride sevgi dolu sallanan bir mendil yoksa, o hayat boşa yaşanmıştır bence.

Vicdan denilen mahkemeden alnımızın akıyla çıkmamız gerek; yoksa o gidişler de, gidiş değil!

Uzanan elleri tutmalı, sevgiye daha bir yaklaşılmalıdır.

Alim veya zalim olanların tercihi, gittikleri yolla ilgilidir.
Rüzgâr ekersen fırtına biçersin.
Barış istersen de tacın huzur olur.
Seçim bizim!
En iyisi gönül yıkmamak, kıskanç, bencil olmamaktır.
Kimsenin ahı yerde kalmaz çünkü.