Kimse Sormadi Nasilsin Diye

Yedi yaşında öğrendim, can yanarken nasıl susulurmuş,
Kırılan oyuncak değilmiş aslında çocukluk,
Bazen bir merdivenin başında başlar düşmek,
Ve yıllar geçer de, kimse kaldırmaz seni yerden.

Babamın gölgesinde değil, ellerinde çürüdü ilk gençliğim,
Bir kız çocuğu nasıl susar, nasıl ezilir gece yarısı,
Ben konuşmayı değil, dayak yememeyi öğrendim önce,
Sonra, susmanın bile ağır cezası olduğunu.

On altı yaşındaydım, bir arkadaşımın evinden dönerken,
Gökyüzü karanlıktı ama babamın yüzü daha karaydı,
Saçlarımdan sürüklenirken kaldırımlar utandı benden,
Ve o gün büyüdüm, artık eve değil, hayattan kopmuştum.

Yirmime varmadan kaçtım,
Ne olduğunu bile bilmediğim bir hayata sığındım,
Yaralı bir kuş gibi başka bir kafese girdim,
Ama kafes değişse de, diken aynıydı.

Kardeşime verdikleri silah susmayı öğrendi,
Çünkü ben ona masallar anlatan, süt ısıtan ablasıydım,
Ama o masal çoktan bitmişti,
Kardeşim bile bile elinden bıraktı sonunu.

Sonra bir bebek düştü kucağıma,
Ne bir doktor vardı, ne bir merhem,
Sadece ben vardım, kan, gözyaşı ve o minik nefes,
Herkes “doğuramazsın” dedi, ben dünyayı doğurdum ellerimle.

Yedi günlükken düştü, on aylıkken yandı,
Ben temizliğe gidip çikolata aldım ona,
Ona iyi bir dünya kuramadım ama
İçine kötülük sokmadım hiçbir lokmasında.

Cezaevinde doğdu, cezaevinde büyüdü,
Kucağımda ağlarken ben de ağladım,
Sonra “abla” dedi bana ilk gelişinde,
O an içimden bir kıyamet koptu, sustum.

Çıktım hapisten ama hayatın kafesi değişmedi,
Evde bir adam vardı, oyuna tapan, çalışmaktan kaçan,
Telefonuna dokunduğumda, ihanetin ekranı açıldı,
Ve oğlumun önünde yüzümde patlayan bir tokatla bitti her şey.

Evden atıldım yine, ama bu kez suçlu değildim,
Beni büyüten ailem beni bir daha boğmaya çalıştı,
Ama ben boğulmadım, bir kız arkadaşın kolunda dirildim,
Polisin gölgesinde kendi adımı yeniden yazdım.

Ben Eylem’im…
Ne bir masal kahramanı, ne bir kurban,
Sadece “yaşıyorum” demek için ölmeyi göze almış bir kadınım,
Ve hiçbiriniz “Nasılsın?” demediniz.

Olsun.
Ben artık kimsenin merhametine muhtaç değilim,
Ben şimdi bir çocuğun annesiyim,
Ve anneliğin diliyle yeniden yazıyorum hayatı.