Kimse Düşünmüyor Şiiri - Celal Bahar

Bir gün toprağıma can veriyordu,
Ertesi gün canımı toprağa veriyordu.
Bir gün güneş gibi doğuyordu,
Ertesi gün kıyamet gibi kopuyordu.
Zavallı kalbim ise.
Bir gün mutluluktan,
Diğer gün acıdan,
Ansızın duruyordu.
En kötüsü de ne biliyor musun?
Hiçbir şekilde ölünmüyordu.
O ne yaparsa yapsın,
Vade dolmadan,
Can bedenden ayrılmıyordu.
***
Şimdi o yok.
Bir şekilde gitti,
Bir bahane buldu bitti.
Ama hala isyanlardayım.
Akıl mı yok bende bilmem,
Lakin her şeyi özlüyorum.
Çünkü yine toprağım cansız,
Yine can dediğin yarsız,
Hayat desen tatsız tuzsuz.
Ne mutluluk var, ne hüzün.
Tek bu şehirde olaydın da,
Zararı yok,
Göstermeyeydin yüzün.
***
Aşk böyle bir şeymiş galiba.
Yetinmemek, yetinememekmiş.
Doymamak, doyamamakmış.
Ondan gelen acıya,
Derde bile hasret kalmakmış.
Oysa herkes kurtuldun diyor.
Bak ne güzel rahatladın diyor.
Lakin içimi kimse bilmiyor.
Boğazıma dizilmiş mazi,
Her an nefesimi kesiyor.
***
Hoş sen bile beni anlamadın.
Onlar nasıl anlasın.
Sen bile benimle kalmadın.
Onlar ne diye kalsın.
Aşkından yanan bu yüreği,
Sen bile beğenip almadın,
Onlar ne diye alsın.
Herkes tek bir şey söylüyor.
Bırak gitsin varsın.
Ama kimse düşünmüyor,
O giderse,
Bu can burada ne yapsın...