Kimdemiş Şiiri - Tuğçe Yeşilyaprak

Ben seni bir fırtınada tanıdım.
O zamanlar içinde yüzebildiğimiz sandallarımız, sığınabileceğimiz limanlarımız vardı.
Seni ilk gördüğümde inceden bir yağmur yağıyordu.
Sonra birden yerini sağnak bir yağış aldı.
Oysa gökyüzünde pırıl pırıl güneş masmavi bulutlar vardı.
Tam da nereden geldi derken sağnak yağış yerini fırtınaya bıraktı
Benim sandalım birden battı. Korkuyordum ya limanımı bir daha bulamazsam diye
Birden bir çift el tuttu ellerimden. O anda herşeyin geçeceğini hissettirdi, güven verdi.
Derken zamanla tüm çağlayan yaralarım dağlandı.
Başlarda biraz kanadı, acıdı ama sonra yerini dingin sulara bıraktı.
Sonradan sana baktığımda bana güven veren, mutluluk veren sihirli el gitmişti.
Bir an kendimi, daha önceden çektiğim acıları gördüm gözlerinde.
Sanki daha önce bana yardım eden gitmişti.
Bir an gözlerine takıldı gözlerim sanki için için ağlıyordu.
Dilimden çıkamadı ama yüreğimden yüreğine ulaşsın diye
İçimden şunları geçirdim
Geçecek bunlar gözlerinden yüreğine inen her bir damla
Benim gibi nasırlaşmayacak daha sonra sana
Mutluluk olarak geri dönecektir. Tıpkı benim yaralarımın geçmesi
Duygularımın dizginlenmesi durgunlaşması gibi bu da geçecek

Umarım ulaşır.....