Keyfi de Yerinde Şu Anlık Bizim Küçük Beyin

Âlemin içinde bir ben varım ve bir de sen,
Ne alemmiş, bendeki bu gamı kederi ile
Gönlümün denizlerinde, bir tufan gibi esen,
Tufanı, ızdırabı ve şahsımı inkâr eden.

Senle ben hep, bir tamım ne eksiğim ne de yarım.
Söylesin meramını da alemimin merkezi,
Her seferi gönlümü bir bıçak gibi incitir,
Bu gidişle sen olursun, birinin kör merkebi.

Koca cihanda bir insan dahi benim olmaz mı ?
Ben ne suçu işledim bu imtihan bana reva ?
Hakkın zulmü imtihan mı, ben gibi bir fakire ?
Kamil insan görmeden mi gireceğim kabire ?

Zulm müdür bu ah avanak, sana yüce tanrının,
Zulm edecek olsa idi, doyurur mu karnını.
Bunlar hepsi bir oyunun, bir sınavın parçası,
Sonunda sen bulacaksın gönlün gibi birini,

Ademiyet kör imiş de yok senin hiç haberin,
İyi olsun sonra uğra, her işin ve fikirin.
Tanrıya olmalıdır, hem isyanın hem de şükrün,
Yoksa ne manası kaldı, alemde bulunmanın.

Ben derim de hep derim de kulağına girmiyor,
Taşa söyleseydim bunca şeyi o dillenirdi.
Yok ziyan, devam et böyle koş peşinden merkebin,
İnsan olsan, düşmezdin bir boz merkebin peşine .

Ne desem boş, mankafalıkta kesin kararlısın,
Gerçeği söyleyecek her ademe atarlısın,
Böyle devam helal olsun, gir ahıra hayvan ol.
Ne de olsa bir gün senin aklın başına gelir.

Pişmanlığın, ne kadar geç olsa o kadar iyi,
O kadar çok vurursun o boş kafanı kirişe.
Alaydın biraz ciddiye nasihat denen şeyi,
Girmezdin sen o vakit böyle salakça bir işe.

Gerçi yadırgamam seni, sen de bir zerresi yok,
Beyin denen, aklı depolayan o mühim şeyin.
Daha sen sürüneceksin, merkebin peşinde çok,
Keyfi de yerinde şu anlık bizim küçük beyin...