Sen uyurken, yüreğim ulak yaptı geceyi
Bakışlarından yoksun kalbim ayazdır
Gözlerini gözlerimden ayırma ki
Sensiz üşümesin bendeki Sen!
Sen uyurken, kalemim ulak yaptı heceyi
Merhaba yürek sızım, yine sensiz sana yazıyorum
Bir dağ başı yalnızlığımı seninle yaşıyorum
Son günlerde bu deli yüreğe ben de şaşıyorum
Sesin ulaştığında yüreğime, nice dağlar aşıyorum
Merhaba gönül sazım, yine sensiz seni çalıyorum
gözlerinin baktığı yerdedir gözlerim.
bakışların ki,
çorak yüreğime Meltem olup
sevda çiçekleri açtırdı kurak dünyamda.
sözlerinin ulaştığı yerdedir sözlerim.
Boş ver be güzel, sevmek senin neyine
Sen kendine kurduğun sanal ve yalan dünyanda
Sahte gülüşlerin ardına saklanmış eğreti ifadelerle
Amaçsız ve umarsızca sür hayat katarını…
Sevgi denilen gerçek, ağır gelir yüreğine
Sevmek, iki hece altı harften ibaret değildir sevgili.
Hele sanal tarlalarda boy veren suni çiçek hiç değildir.
Günlük meşgalelerin yorduğu bedeni,
Uykuyu rehin bırakıp geceye,
Senli düşüncelerde dinlendirmektir ruhu.
Dosdoğru sevmeli insan. Yani elif gibi yalnız ve dik. Yaslanacak gerekçeler aramadan, sevgiye cimrilik göstermeden, sevgi fakiri olmadan sevmeli. Galiba en güzeli de sevildiği kadar sevmeli; ne bir fazla ne bir eksik. Çok sevip hüsrana uğramaktan, az sevip karşısındakini hüsrana uğratmaktan kaçınmalı insan.
Bahaneler durağı olmamalı sevenin. Sevecektim ama sen şunu dedin, sen bunu yaptın sahtelikleri taşımadan heybesinde, cinsiyeti olmayan adam gibi sevmeli insan. Yaratılışın amacı olan aşk ile sevmeli.
Öyle sevmeli ki, sevda yangınlarında yanıp pişmeli. Pişerken çektiği her ızdırap, sevgisini arttırmalı. Ne zaman bir sitem dilinin ucuna gelse, sevdiğinin bakışları aklına gelmeli ve sitemler sevgiye kök olup inmeli derinlere. Hiçbir kasırganın sökemediği ulu bir çınara dönüşmeli , yüreğinde sevgi…
Dün gece sensiz vakitlerde seni yaşıyordum.
Şile kıyısında ülkemin gündemine dair,
Hasbihal ederken çocukluk arkadaşımla.
Karanlıkta kaybolan her kelimede sen vardın.
Mevsim kış olmasına rağmen üşümüyordum.
Akşam Üsküdar’ı siyaha boyarken,
Sokak lambası sırılsıklamdı, benim gibi.
Toprağa bereket olan yağmur,
Sarı kirpiklerde gözyaşı olur, düşer asfalta.
Soğuktan titreyen demir bedeni, sarılır karanlığa.
Bense içimde sen, kor alev adımlarım ıslak kaldırımları.
Vay be arkadaş!
Nedir bu uykuya düşmanlık
Kimdir yastıkla yollarımı ayıran
Nerede bıraktık ötelere giden düşleri
Hangi rüyada açıyor papatya falı..
Sus be gönül!
Ne halden anlayan var,
Ne de hâl’de olan.
Kim dedi sana ‘sende olmayan gözü’ gönül gözün yap diye.
Sanır mısın her bakışın aktığı pınar yüreğinedir.
Çorak topraklardır gördüğün serap.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!