Keven.......... Şiiri - Servet Alkan

Dağların nazlı gülü
Binbir çeşit
Binbir çiçekli
Sahipsiz
Yağmursuz
Kurak toprakların Süsü...

Nerden düştü
Yolun buralara
Görür görmez tanıdım seni..

Senki
Kurak dağların
Zirvelerinde
yalnız ve özgürsün
Hangi fırtına
attı seni Yalnızlar şehrine...
Yağmuramı kandın yoksa...

Seni binlerce sıfat
Binlerce sessiz arasından
tanımışam..
Neden kaçarsın benden..

Senki
bin derde devasın
Dermanım sende saklı
Ne farkındasın
Nede bilen
Ustaya bırakırsın kendini..

Üstün çeşit çiçek
Altı sade diken...
Görünen budur sadece
Dikenlerini
Gönlüme nişangah eylemişsin

Halbuki
Sen bu değilsin
Herşey
Gözüktüğü gibi
Olmaz her zaman....

Sen ki Zarifsin
Sahipsiz topraklarda
Ben de Arifim
Anlarım halden....
Ne tipiler
Ne Fırtınalar
görmüşsün yukarılarda...

Ben bilirim seni
Bak
işte bu kadar
Sessiz ve yalnızın arasında
tanımışım seni......

Evet sen şehir
Balkonlarındaki
Manolya,
Menekşe değilsinki
Ne işin var Burda?

Boğazımda düğüm
Ciğerlerim de Astım
Hazımsız Midem
Ve daha neler?

Bırakta
Gövdene bir çizik atayım
Akan Kitre
Mühürlensin dudaklarımda
Sana yapışınca........
Ve Damarlarımızda
Dolaşan kara kan
Karışsın birbirine sınır tanımadan...

Ve
çaresiz topraklarda
Köylüye derman ol
Bereket fışkırsın memelerden..

Seni
Kıvılcım belledim
saçlarıma...
Tuza banıp
Soframa atadım....

Çorumun dermanı sende
Yürek yaralarımın
Bırakta
Arı olup
konayım çiçeklerine
Bal olup
Şifa olayım yaralara...

Sahipsizliğin
son bulsun benimle
Sen ki
Çıplak dağları
köklerinle korursun
Göçüp gitmekten...
Benimde
Yüreğime köklerini salsana..

Akıp gitmesin
Umutlarım yüreğimden
Toprağın kayması gibi
Zirvelerin çıplak kalması gibi..
Benide al koynuna
Yalnızlığını
paylaşayım doruklarda...

Kevendir senin adın
Acıdır senin tadın
Kurak toprakların
Urbasısın....
Banada
yer yokmu yanında
Al beni Koynuna.....
Köklerin dola boynuma
Bekleyek yücelerde
Can cana, yan yana...
Umut olalım
birlikte Umutsuzlara...