Kendinin Duvarlarını Ören İnsan

Sen bir bahçesin, kendi toprağını kazanan
Çapa vurduğun yerden yükselir gölgeler
Bazısı zehirli sarmaşık, bazısı ebegümeci
Ellerinde tohumların sırrı, vicdanınla suladığın;
Ve bilirsin: Dikenleri de çiçekleri de sen ektin.

Arınmak, bir nehrin taşları yalayışı gibidir
Her dalga, pasını söker yüreğin kıyısından.
Ama kimse bilmez, o suyun kaç gece ağladığını;
Kendi gözyaşlarınla yıkadığın aynada
Asıl yüzün, sakladığın o çatlak heykel…

En yakın dostun dediğin, gece bekçisidir:
Gölgeler çoğaldıkça fenerini sallar,
Yalnızlığın sokaklarında ayak izlerini sayar.
O, sessiz bir çınar gibi kök salmış içine
Yaprakları merhamet, dalları şefkat taşır.

Ve vicdanın, bir demirci örsünde dövülmüş
Nadide bir maden:
Hem ateşe dayanır, hem en yumuşak rüzgârda titrer.
Ölçüsünde yağmur duası gibi minnet,
Sönmeyen bir kandil gibi sevgi saklı.
Bu, toplumun çivisini tutan tek mihenk taşı
Bir eksilse, tüm duvar çöker.

Denge dediğin, ip üstünde yürüyen cambaz
Sağ yanın kırk yıllık kin, sol yanın taze bir gül.
Bir adım fazla atsan, uçurum;
Bir nefes tutsan, zaman donar.
Hassasiyetin, ilk kar tanesi gibi
Erirse, dağları sarsar;
Kalırsa, bir çağın beyazı olur…

Toplum, kırık bir aynanın parçaları
Her biri senin sırrını biraz taşır.
Biri merhameti keserse, kanar hepsi;
Biri yalanı cilalarsa, tüm imgeler bulanır.
Çünkü her çatlak, bir diğerine sıçrar:
İnsan, kendi hücresinden örer zinciri.

Bu yüzden sussam da, dağların dilini bilirim
Köklere ihanet eden, yaprakları soldurur.
Bir tek ben miyim ateşi ve suyu dengeleyen?
Hayır!
Herkes kendi mevsimini taşır avucunda:
Bazısı baharı dondurur, bazısı kışı çiçeklendirir.
Ama unutma:
Bir tek sen, kendi göğünün fırtınasını
Yıldızlara dönüştürebilirsin
Çünkü en yakın dostun,
Karanlıkta bile parlatan o sessiz çınar…