Kendini Götürme Demiştim

Karanlığı soluyordun
Bir deniz ötesinde
Soluyordu sular akik tonlarda
Rüzgarın aldattığı izler
Kimsenin fark etmediği düş…
Düşler kıvrılıyordu kumlarda

Korkularına dokunuyordun
Teninden akan
Anlarına,hiç bitmeyecek sandığın
Zamanlarına
Uyanışınla sahraya çözülen suskunluğun
Pusula,su,akrep,saat
Sepya,güz,sustuğumuz
Biz ölümsüz
Binlerce ölüm çeşidiydik

Yine bunlarımı düşünüyorsun
Ağlayan kayalıklarına aldırmadan…

Kendini götürme demiştim
Çiğ düşmüş kirpiklerini öperken
Biraz tuz
Biraz akşam duası sinmişti dudaklarına
Hiçbir tanrıyı sevme dedim
Ateist bir aşkın esrarıyla…

Kalbin son zamanını
Eriyen çeliğin ateşine attım
Başka renkleri
Başka biçimi de olmalı aşkın
Öldürmeyen zamanları

Kendini götürme demiştim
Çok erken
Gözlerimden silme…