Kendine Akan Bir Irmak

Kendine susamış bir ırmaktı belki de
durgun vadilerden süzülerek akan
öte yanda sessiz bir çöl/ben vahası!
Birden bütün giysilerini soyunmuş
bir ilkyaz göğü, bulut ve yağmur!

Gözyaşları bile yoktu yorgun ve uykusuz
yeni bir intihar denemesinde yanılmış
çıplak bir ilkyaz göğünde kaldı gözlerim
bir kedi küçücük ve bir ciğeri vuruyor
yerden yere: Ah, bu kötü bir aşk, biliyorum.

Bilinmeyen biriyim oysa adım halkın arasında
geceboyu çalan bir telefon zilinde kulağım
eskimiş bir düşü göremem ki, artık yaşlıyım
kendine dönük yüzüm yorulmuştur ve aşk
yok! Hayır, bir ilkyaz göğü o yağmur sonrası.

Aylar var ki, kendine küskün ve yalnızdır:
Sıcak bir tene dokunamamıştır elleri
uzamış sakallarında ak telleri yokluyor
yalancı pezevenklerin dünyası değil mi bu?
Ben yokum, ben yokum, söylüyorum işte...

Ağzı kapalı bir kuyu ve uçurumdu kendisi
bense çocuk elleriyle çizilmiş bir dağ resmi
ve kendine doğru akan bir ırmaktı denizsiz
göl kıyısında intiharı deneyen iki yolcu
bu da geçer, bu da yalan ey ilkyaz göğü!