Kendinden de kaçamıyor ki insan

Sen,
kendime en çok benzeyen yanımdın..

Kendiyle en çok çelişen
bir iç çekme oldun zamanla..

Yokluğun,
İstanbul un kaldırımlarını suladı hep..

Toz kalktı şehrin üzerinden,
Bütün toz pembelikleri Aşkın...

Ben sana Aşk derken
aslında en çok kendime seslenmiştim..

İçimdeki yerini az azarlamadı mantığım,
Sen çoğaldıkça ben azaldım diye...

Duyuramadım sağır yarana
hiç bir kabuk sesini
ve Aşk dersem ortaya çık dediğim gamzelerim
Aşkı ortalıktan kaldırdığın için gelemedi...

Çok sevdik.
Çok kelimesi buraya çok geldi..
Sadece sevdik...

Çok sevseydik
İkimizi Az çok bir yerlere getirebilirdik...

Seni aklıma getirebilecek her şeyden uzaklaştım,
Ama kendinden de kaçamıyor ki insan…