Kendimle Konuşma Şiiri - Coşkun Aydemir

"Hiç bir göz kendini görmez, gördüğümüz başkasının gozleridir."
Son tuğlayı koymadan
Çekülü.......çekeriz.
Ömrümün dizi dizi yapısına
Mini mini damlacıklar akıttın
Sirlanmiş boyalarimda var
Oyuk virane bacalarimda.
Duman üstümde tutsede
Kor yüreğimde korunaklı
Bir basamağı eksik tekmili birden 2 merdiven
Oralarda işte bir yerlerde
Mutluluklar asılı kalmiş.
Yankılanan haykırışlar tavanlarda.
Kurumuş bir kaç çiçek yerde,
Evet halı yok.
Halı sevmezdi eski karım.
Sahi oyuncaklar nerede,
Çocuklar buyuyuncemi atıldı hepsi.
Kimse acımıyor artık
Hiçbir hatiraya
Emilen emzikleri saklayan varmı
Benim göbek bağım durur hâlâ
Karakuru bir tutam çığlık
Duvarlar mobilyalara uydurulur,
Boş kalır bu yüzden
Babanın resmini bile asamassin.
Akşamlar dolar taşar
Geceye karişir karanlık
Sen oysa evde oturup
Neyin eksik olduğunu bulursun
Perdeler 10 yillikmi,anladım.
Babam zengin değildi ki
Bende para hesabını bileyim.
Olanı o dakika harcardı
Anlıyorum
Mutlu olmaya çalişmiyoruz artik
Annem ölürse ya
Onun resmidemi yok duvarda
Bırak beni
Benim seni terketmeye gücüm yok.
Sen yap.
Görüyorsun evde halıda yok.
Benim bildiğim tüm mutlu
Evlerde halı serilidir.
Akşamlarida çay içerler.
Ben gözlerine bakınca, yine
Sevişemeyeceğimizi anlarım.
Sen yanımda yatan iğreti yabancı
Sahi
Bir ara seviyorduk demi birbirimizi.
Tamam konuşmayalim
Konuştukça susmayida öğrendik
Daha kaç kurşun sikacagiz
Birbirimizin ömrüne
Sen resim yap bir kenarda,
Ben okurum belki.
Yok dişari cikasim yok
Mutsuzluğumu anlasın istemiyorum kimse
Uyusam geçer belki
Geçer
Belki

Şubat 2025 Gölcük