Kendimle Kaldım Şiiri - Amatör Kalem 2

Kendimle Kaldım”

Bir zamanlar içim çocuktu,
İnandı, bağlandı, güvendi.
Bir çift gözle aydınlandı,
Bir çift sözle karardı.

Kardeşim dediklerim gitti,
Kardeşliğe sığmayan ithamlarla.
Kalbime düşen gölgeyle
Ben, kendi içimde büyüdüm.

Bir yanım hâlâ affetmek ister,
Bir yanım hâlâ dua eder sessizce.
Ama artık biliyorum;
Sevgi her yürekte aynı çiçek açmaz.

Kimini ışık sandım,
Meğer sadece geçici bir parıltıymış.
Kimini kaya bildim,
En derin yarayı o açmış.

Şimdi geçmişe ne kinim var,
Ne geri gelsin diye bir umudum.
Sadece içimden geçiyorum,
Sadece kendimle yürüyorum.

Kalbim hâlâ yumuşak belki,
Ama artık açık değil her kapıya.
Artık öğrendim;
Kendini korumak da bir sevgi biçimiymiş.