Kendimizi Kısık Ateşte Birkaç Milyon Yıl ...

Dünyanın herhangi bir yerinde,
herhangi bir bildik veya bilemedik zamanda,
Heidi ya da Ünzile,
küçük yuvarlak ekmekleri, boğazından geçmeyip,
evdekiler için biriktiredursun,

ve -sırf- harcayabileceklerinden çok parası olanlar,
harcayamayacaklarından da çoğuna sahip olsunlar diye,
ve doğrunun
ve yanlışın
ve güzelin
ve çirkinin
ve iyinin
ve kötünün belirleyicisi olsunlar diye,
savaşlarda ve barışılmayan barış zamanlarında,
dörtbiryanda,
doğmuş ve doğamayacak, binlerce çocuk
ve anaları
ve babaları
ve en sevdikleri düşleri öldürüledursun,

afiyetteler yüreğinden çalınmış çocuğun yokluğundan habersiz olanlarımız.

İçinde ‘âlemin keyfi yerinde yine maşallah’ geçen şarkının
‘keyifli’ olduğu kanaatiyle raksetmekteler.

ve en büyük özgürlük düşleri,
mavi tura çıkmaktan
ve Katmandu’da bir-iki nefes ot ve üç-beş kare fotoğraf çekmekten
ve dahi Kızıldeniz’de mercanlara dalmaktan ibaret olanlar,
çevreci derneklere yaptıkları ‘ellibin-ye-te-le’ bağışın, -sınırlısorumlu- huzuruyla,
mavibayraklısulardakiengüzelbutikotelleri keşfetmekteler.

ve bilginin,
burjuvanın ve onun biraderinin tekelinde olduğunu bilmezlikten gelen,
bindilbilen-bilge-bilimadamları,
bilmeyenlerin bilgisizliklerine söverek,
bildikleri için böbür böbür böbürlenmekteler.

ve ben oturmuş bunları yazmaktayım,
marifetmiş gibi,
ve siz okumaktasınız,
ya söverek, ya severek,
ve tarih, ataletimize rağmen devinmekte,
ve devinen, ne yöne deviniyorsa,
o yönde ilerlemekte...

Özlem Önal / Zürih. 25.02.2008