Kendime Dönerken Şiiri - Seyrani Göl

Bir gün anladım:
beklemek bir kişiyi değil,
bir hayali tutmakmış avuçlarımda.
Sen gelmeyecektin.
Ama ben,
gelmemen için
kendime bin özür uyduruyordum.

Zaman geçtikçe
sen değil,
ben değiştim.
Ve senin suskunluğunda
kendi sesimin yankısını duydum.

Büyüten senin yokluğun değildi
büyüten, o yoklukla
ne yaptığım oldu.

Bir sabah,
gökyüzü aynıydı ama
ben başka bir benle uyandım.
Acıya direnmiyor,
neşeyi zorlamıyordum artık.

Belki de hayat,
her vedadan sonra
bir iç yürüyüşle sürüyor.
Senin adını bile anmadan
kendime dönmeyi öğrendim.

Ve şimdi,
kimseyi beklemeyen
ama herkesi dinleyebilen
bir kalbim var.
S.GÖL