Kendimden Özür Diliyorum

Kendimden Özür Diliyorum

Kendimden özür diliyorum,
Geceleri uykusuz bıraktığım kalbimden…
Kırılmış bir cam gibi her sabah
Kendimi yeniden topladığım için.
Bir başkasının gözünde anlam ararken
Kendi gözlerimdeki yangını görmediğim için…
Kendimden özür diliyorum.

Sustuklarım için,
Konuşmam gereken yerde dilimi ısırdığım,
Ve haykırmam gereken duyguları
İçimde gömdüğüm için…
Kendimi bastıra bastıra
Bir hayalet gibi yaşamayı seçtiğim için
Affet beni, ruhum.
Sen her çığlığıyla direnirken
Ben senden kaçtığım için…

Kendimden özür diliyorum,
Herkese yetmeye çalışırken
Kendime bile yetemediğim günler için.
Kendi omzuma bir el koyup
“İyisin değil mi?” demeyi unuttuğum anlar için.
Başımı okşayacak tek kişi yine benken
Sırtımı döndüğüm, görmezden geldiğim
Ve yok saydığım kendim için…

Affet beni çocuk halim,
Hayallerimizi yolda bıraktım.
Birilerinin gerçeğine uymuyor diye
Renklerimizi griye boyadım.
Ne zaman dans etmek istesen
Sana ayak uydurmadım.
O sokak lambalarının altında
Şarkı söylemek istedin;
Ben susturdum seni.
Hakkın olan neşeyi
Suç gibi yaşattım sana…

Kendimden özür diliyorum,
Her “iyi misin?” sorusuna
“İyiyim” dediğim için.
Oysa paramparçaydım içten içe,
Kendimi kandırdım belki de
Bir gün düzelirim diye…
Ama en büyük ihaneti
Ben yine kendime ettim,
Bunu şimdi daha net görüyorum.

Kendimden özür diliyorum,
Bir yabancıymışım gibi baktığım
O aynalardaki yansımadan.
Yorgunluğunu anlamadığım gözlerimden,
Ve içime sığmayan sessiz çığlıklarımdan.
Seni anlamak bu kadar zaman aldı
Ama artık buradayım,
Ve sana söz,
Bir daha seni terk etmeyeceğim.

Kendimden özür diliyorum…
Ve şimdi kendime sarılıyorum.
Çünkü affetmek,
İyileşmenin ilk adımıdır.

Söz: Mucize