Kendimden Özür Diliyorum

Kendimden özür diliyorum. Yüklerimi, kırgınlıklarımı, içimde biriktirdiğim tüm hayal kırıklıklarını sessizce taşıdığım için… Herkese şefkat gösterirken kendimi ihmal ettiğim, içimdeki yaraları görmezden geldiğim için özür diliyorum. Beni en çok üzen şeyleri kabullenip, kendime bunları yaşattığım için…

Kendimden özür diliyorum; hak ettiğim mutluluğu ertelediğim, sırf birilerini kırmamak uğruna kendimden vazgeçtiğim için. Başkalarının beklentilerine göre şekillenirken, kendi isteklerimi unuttuğum o anlar için özür diliyorum. Duygularımı hep arka planda tutarken, kendi hislerimi susturduğum için…

Kendimden özür diliyorum. O kadar çok şeyi görmezden gelip sustum ki… Kendimi hep daha sonra değer vereceğim bir yere koydum, daha sonra seveceğim, daha sonra dinleyeceğim. Ama o "sonra" hiç gelmedi, ben hep en sonda kaldım. Kendi içimde kırıldığım anları, susup kabullenmek zorunda hissettiğim anları birer birer geçiştirdim. Şimdi anlıyorum, en çok kendimi ihmal etmişim.

Kendimden özür diliyorum; çünkü kimseye yük olmak istemezken, aslında kendimi bu yüklerle boğmuşum. Zayıf görünmemek için, sessizce acılarıma katlanmış, herkese yetişmeye çalışırken kendimi unutmuşum. Kendi hayallerimi, umutlarımı askıya alıp başkalarının mutluluğuna öncelik tanımışım.

Kendimden özür diliyorum, çünkü hep "bir gün" demişim kendime; bir gün daha güçlü olacağım, bir gün daha mutlu olacağım. Ama o bir günün gelmesi için kendime hiç izin vermemişim. Şimdi affetmek istiyorum kendimi, eksiklerimle, geçmişte yaptığım hatalarımla. Artık kendimi dinleyeceğim, kendime değer vereceğim. Ve en önemlisi, kendime "bugün" diyeceğim; bir gün değil, tam da şimdi, kendim için yaşamaya başlayacağım.