Kendimce Söyleşim 12- Ölüm

12 SAAT SONRA ÖLECEĞİNİZİ BİLSEYDİNİZ NELER YAPARDINIZ?

Bir can dostum var, 'Şu ruh kurtulamadı ki bir türlü bedeninden.' der de yaşadığı her gün için ağlar, gitmek diler her gün ve ben ona hep 'Madem ki burdayız, bir anlamı olmalı yaşamamızın.' derim. O geldi aklıma şimdi başlıktaki soruyu düşünürken. Ölüm her an eşikteyken ve biz hiç ölmeyecekmiş gibi yaşarken gelen bu soru düşündürdü. Ne yapardım, sorusu... Aslında bu, bir çocuğun elinden balonunun uçtuğunda ya da elindeki dondurma yere düştüğündeki duygulara benziyor. Yapacak bir şey yoksa ve sınırlı bir zaman dilimi kalmışsa...
Zor, çok zor bunu yaşamak, hele ki akıllı sözlerle bunu ifade etmek, akıl yerinde kalırsa sanırım en canlarımla doya doya bir olmak isterdim. Yaşam boyu yüce yaradanıma mahcup olmamak için dikkat ederek attığım adımlar içinde gene de -bilerek ya da bilmeyerek- elbette ki yanlışlar yaptım.Yüreğimle ve bedenimle bunu telafiye çalışırdım.
'Ben zaten gideceğimi söylemiştim, yolcuyduk...biliyordunuz.' der ve gidişimin geride bıraktığım sevenlerimi ağıda sürüklemesini değil, düşündürmesini, bir an için de olsa düşündürmesini 'dünyanın cennetinin ak pak bir yürekte olduğunu anlatabilmeyi' isterdim.Bunu diyecek vaktim kalmasını isterdim.
Elbette ki o 12 saati doldurmayı beklerken duyacağımız salâlar, 'ecel'in vakitsizliğindeki derin anlamı yaşatır bize ve mutlaka şunu deriz: Her ölüm erkendir, keşke...

Serap Hoca