Kendi Sesinden Şiiri - Hatice Güzen

Aynada
şeklin ötesinde
yansır sana bir iz,
gözlerinin ardında
suskun bir kıvrım
ruhunla soluk alır.

Derinlikte
ağırlığını unutan taş,
içini delen sızı,
kendi adını duymaya
yabancı bir yankı,
titrek nabzında susar.

İçeride tutar seni biri,
dışarının susturduğu
sessizlikte.
Dokunuşunla aralanır
unutulmuş kapılar.
Bekleyişin rengi
içine siner,
kendini yeniden
iç çizgilerinde dokursun.

Geçmiş
kül gibi
avuçlarından süzülür.
Bütün gölgeler
ayak izsiz çekilir.
Sessizlik
yeni bir hikâyeye
kendi sesinle başlar.

Işık
fark etmeden
çatlağından sızar.
En çok orada
kendindesin.
Ne dış
ne uzak;
iç dediğin
bütünün aynasıdır.