Kendi Namıma Şiiri - Seyfi Karaca

Acı –tatlı
Çiğ tanelenmiş küçük su damlası bir sevgiymiş
Sonra derya olmuş canbedenlerimde çalkalanmış
Şurda şimdi amansız fırtınalara malum olduğum
Kımıldayamıyorum bir an bile bir yere savruluşundan
İçim ötelerde huzur bulmuyor müddetine malum olduğumun
Aşksız..
Hiç bir yerde hiçbir zaman ne sakinim ne birşey
Kuralları değişmiyor her gittiğim yerde aynı akrep
Aynı yelkovan
Çekip gitsem bambaşkalara her dağ ince ince kar
Her bulut sicimlerce sevgi ummanlarına sağnak
Çizik çizik bir bağrın yarası kalem kibrit olup
Yazılmadık devrik cümleler gibi sonu
Başından başlayan
Ve sonra eşyalar
Nesneler
Nesiller... sızı incesi aralıklı fasılalarla doğduğu kendi gününe
Kendi namına
İşte şurdaki ben
Beni kendinden gitmekten mecalsiz bırakıyor
Bu dengede bütün güzellikler kendine misafir
Devrildikce aslımız gölgemiz aşk ile haneleniyor
Devroldukca aşka yükleniyor
Kendine yenilenen her daim

Seyfi Karaca.........Kasım // 2007