Kendi Matemimde... Şiiri - Yavuz Somuncu

kendi matemimde
kutluyorum geceyi
kalabalık
anlamsız derin bir
okyanus

garipsiyorum bile
yürüyüşümü
ait değil gibi bana
fiziki saplantılarım
sıfıra indirgenmiş
farklı geliyor herşey
düşünmek hariç

çözüm mü arıyorum
bilmiyorum
kafamda
dolgun bir soru işareti
kendi siyahımda
gitgide kararıyorum
dişlerim çürüyor
geceleri
fırçalıyorum
geçiyor
ne saçma herşey
zaten düzenliyken
yaşamak fikri saçma
herkes köylü olmalı bence
şehirliden öte
üretmeli çalışmalı
ama
tükenmişim ben kentte
çok yazılmış çizilmiş
bir tükenmez kalem kadar
gülümsediğim tek düş
sen
keşke bunu bilmesen
belki tüketiyor bu da seni
belki de bir gülütüm artık senin için
kimbilir
en acısı
kimse bilmez
sen de ben de
anlatılamayız
öylece herkese
uçurum ortaklıklarımız
yağmur yağar
sen ayrı
ben ayrı
ıslaşırız
sanki dahada
paslanıyor
sırlarımız
beklemek mi
gitmek mi
hangisi
bir şansımız

kendi çelişkilerimle
karşılıklı
paslaşıyorum bu gece
ve her gece
aktarılamaz sayfalara
bu denli bir düşünce
utanmasam
iş bulup
yuvanı bile kuracağım
içimde
çok var ettim seni
kendimden de öte
bu köyün son durağı
işte bu dere
ilerisi yok kalbim
otur dinlen
geri dönersin belki
yollar uzak
kimsesiz
bilirim
ama yoksun belki
ya da taklidinden ibaretsin
yüreğimin silüetinin
ben deyince olmuyor ki
çözülsün tüm bunlar
ucuzluyor soru işaretlerim
ve kalkınma planları
devletin
yine de
güzelsin içimde
keyfin serin
ve ben seni
düşlediğim kadar
varsın içimde
yok buna dair bildiğin
korkutur seni belki
içimdeki sesliliğin
o yüzden
bak susuyorum işte
sana
ve ona
susuyorum herkese
ister gurursuz
ister...

kendi matemimde
kutluyorum geceyi
yıldızlar
anlamsız üç beş
ortak elemanı
tanrı kümelerinin...