Kendi Kollarımın Arasında

Mavisiz gürültülerle yoruldu aklımdaki kuş
Beyaz iklimleri yok oldu rüzgarlarımın
İlkyaz bekleyen çocuklarım terk edildi
Kirli denizlere eli mahkum ufuklarla
Oyaladığım yalnızlığımı
Korkularına adadım
Gelip de bir an sorarsın diye
Niye hep böyle benzersiz
Söndüğünü ışıkların üzerime
Aynı karanlığın içinde sus benimle
Tanrıdan dönsün sonumuz...

Sonra geceye acıdım
Sanki göçmen açacına yapayalnızdı
Bir ömür göz kırpmadım
Sabahının başlangıcına
Sessizliğini anlattım
Unuttum kendi kollarımın arasında
Her akşam kendimi vurduğumu
Yıldızlarla kurşunlandım
Ay ışığında yasını tutamadım
Kendi karanlığımın
Geceyi sabaha yetiştirdim
Göz kırpmadım ömrüme
Seniyse ömürden öte bir düşte
Anlattım kendime...

Cümlelerim tek bir sözcükle bitti
Bir susuşla sonlandı tek notalı şarkım
Bir adımda geçtiğim yollar
Bir nefeste götürdü
Yalnızlığımı sırları yitik aynalara
Aslında zamanı kafamızda bölmüştük saatlere
Tek zamanda bekledim
Tek başıma tek tek...
Herkes tek tek hiçkimseydi
Herkes ve hiçkimse arasında
Tek bir kez sevdim
Ve tek bir kezdi ayrılığım
Ayrılacağım yine...

Kağan İşçen...