Kendi Kendine Konuşanları Duyan Var Mı?

Belki de sevginin bittiği yerde biz başladık..ve bittik..sevgi başladı..yoklukları sevdik hep..noksanları..ama bir türlü noksanlıklarıyla kabul edemedik insanları..ve hep yoklukta var olanı aradık..var iken yok etme çabamız cabasıydı…boşluklar hep kin ve öfkeyle dolu..boş kafalar,boş sokaklar..meydanı boş bulan herkes barbar..sadece emri bekler..vur! ..vurur…dur! ..durur..duramaz da bir yerden sonra..ölümü ne çok ne kolay telaffuz ederiz..yaşamak, yaşam demek bu kadar mı zor..hayat bulmak..hayat vermek..can vermek..nasıl da aciziz insan olarak..dosta koşar, en fazla gözünün yaşını silerim..gücüm olsa da alsam yüreğini yerinden sevsem onu avuçlarımda biraz sakinlese..hele sevgilinin damarlarındaki kanı temizlesem..yüreğini serin sularda yıkasam..yeniden doğdursam…hatta güneşi alsam akşama batıdan doğdursam..hep gündüz olsa..haydi yapsak ya..aciziyetinden kulluğun..nerelere geldik ama gücümüz yetmiyor..bu dünyada en kolay şey bir çocuğu güldürmek..sıradanlığından değil..en mutlu insanı güldürmek dahi zor..oysa bir çocuk, bir çocuk daha..binlerce..yüzlerce..milyonlarca gülen yüz..ve onlara baktıkça gülen biz..belki de en zor gülen insanı güldürmek de bu kadar kolay..şirin bir yüz..iki pirinç diş..oysa biz insan..ağzımızda otuziki diş..gülmekten bir haber..belki de biz gülmenin bittiği gün doğduk..ya da biz güldük..doğum bitti..beceremedik dizginlemeyi zayıflıklarımızı,inatlarımızı..en çok üzüldüğüm şey kaybetmek değil..hayatımda en çok dürüst olduğum, en çok sevip-değer verdiğim insan..bir anda kayıp gidiyor elimden..anlam veremiyorum..aciziyetinden insanın..kader böyle birşey olsa gerek..ölüm gibi apansız geliyor..hani bile bile ölümün geleceğini,iyi olmayacak hastayı bir umutla beklemek gibi..bekliyorum..belki diyorum..canım acıyor açık yaradan..olur ya duyar sesimi Yaradan.”

Böyle bir konuşmayı kendi kendine yapan çok olmuştur..kendi kendine konuşanları duyan var mı? Mesela içimden çok gülerim, utandığım için..bazen de için çok sevgi dolar..utanırım..çekinirim..sarılamam..söyleyemem..söyleyemedikleriz için değil, söylemeyi başaramadıklarımız var hepimizin..ve aradan ne kadar zaman geçerse geçsin..aklımızda soru işaretleri vardır..söylesem nasıl olurdu acaba..bunun cevabını artık alamayacağımıza göre..ve geride kalan cevapsız sorular yerine..bugünümüzde, anımızda gelen sorulara cevap bulsak mı acaba..ya da söyleyiversek tek seferde..Yarın idam kararımız ile ilgili bize bildirim yapılacağını bilsek ve çok büyük ihtimal ile af dilekçemizin kabul görmeyeceğini bilsek ve bunu bile bile solusak kalan son bilmem kaç nefesimizi..yine de tutar mıydık kendimizi..ya da zaten ben çekip gideceğim..artık hiçbir şey umrumda değil mi derdik..Galiba biz bunu dahi bilmeden hiçbir şeyi umursamadam yaşıyoruz..O derece mi..o kadar mı..bunların hepsi kader mi..Madem olanları ve hataları bu kadar kolay benimsiyoruz da, neden çözümlere kapalıyız,yeni yollara,diyarlara..Başka bir yere gitmek orada olduğun anlamına gelmiyor ki..Sen zihnen neredeysen oradasın..Kendi kendine neler konuşuyor şunca insan..İnsan bulunduğu yerde değil, kendi kendine konuştuğu yerdedir.

Evren Özcan

20.10.13 Pzr 18:35