Kendi Dilince Şiiri - Sinan Karakaş

KENDİ DİLİNCE

Benden alacağı, varmış dünyanın,
Yapışmış yakama, bırakmam diyor,
Düşmanı gibidir, sağlam bünyenin,
Her nereye girsem, takip ediyor.

Ne baba bıraktın, ne ana bende,
Sanma ki olurum, ben sana bende,
Nedir bu acelen, gün mü tükendi,
Sana borçlu bil ki kalamam ben de.

Rahat bırak beni, saygı duy bana,
Neden rahatsızsın sen benden yana,
Ne benim ne senin elinde değil,
Takdire razı ol demiştim sana.

Bağrına basmak mı beni niyetin,
Senin de yok mudur, söyle diyetin,
Ben kıbleye döndüm bil ki yüzümü,
Hadi söyle senin yok mu cihetin.

Senden ayrılırsam, seni özlemem,
Sözlerim açıktır, asla gizlemem,
Sen ne yaparsan yap, karışmam sana,
Giderken yolunu, bil ki gözlemem.

İnsani de göçer günü gelince,
Bilmeyenler varsa, varsın bilince,
Bir varmış bir yokmuş, desen de bana,
Anlattı insani kendi dilince.................İNSANİ