İnsanlık kalmamış her gün ölürken
Kara elmas diye tutturmuş gider
Ordular gönderip seyre dalarken
Kara elmas diye delirir gider
Dünyanın sahibi kendinin sanar
Kara gözlüm uzun saçlım
Yanağında güller açmış
Hayatımda oldun balım
Bir buseyle güller açmış
Kaşın kara gözün kara
Kara kışta geçti benim karşıma
Derdin çoktur anlat abey dediler
Ağzı yaymış gözü fırlar dışına
Alay edip keyif sürmek isterler
Çay içerken laf sokmaya hazırlar
Gözaltından, sessiz sessiz bakarken
Dudağını büzüp, yürek yakıyor
Ummandan ummana bağlar kurarken
Aşkın ile yaktın yıktın kara kız
*
Ben koşarım, düştüm güzel, peşine
Ben üstüme kar'dan yorgan örterken
Milletime selam olsun dostlarım
Son demimde kefen diye giyerken
Elveda diyorum candan dostlarım
Canım sana feda olsun Türkiye'm
Karanlıklar dünyayı her bir yönden sarınca
Işığı yakacaklar dolu dizgin kaçıyor
Konuşanı susturan, dilleri lal yapınca
Alimlerin yerini cahiller hep kaplıyor
İlim irfan yolunda, haz alarak yürüyen
Sarılıp kalmıştın dünyanın hep malına
Niyeyse doymuyor kara kuru gözlerin
Göz diktin günlerce her gün elin malına
Mal mülkü görünce Hakk görmez kara gözlerin
Yiyenler yedikçe, doymaz oldu yalana
Nasılda bakar öyle
Yüreğimi yakarken
İçim içime sığmaz
Gözleri kararırken
Sağı solu belirsiz
Kararmıştı bulutlar, küsmüştü sanki bize
Doğan güneş bile, üşütüyor gönlümü
Ne huzurum kalmıştı
Nede huzur bulan birisi
Sanki dökülüyordu her yer
Dost diye yıllarca bildiğimiz, bir bir vuruyordu sırtımızdan
Yağmurun ıslatsın bulutum sen ol
Gönlüme girerek tahtım da gül ol
Başına taktığım çiçeğe dal ol
Yürekler yaralı kara sevdalım
Sineme ateşi koyup yakmasan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!