Kelimelerin Bittiği Zaman Bu…

Kelimelerin bittiği zaman bu;
bu şehrin sana küskünlüğü;
bu yolların seni unuttuğu,
şarkıların hüzünlere bulandığı zaman bu…
Hasret rüzgârlarının estiği,
deniz köpüklerinde taşınan sevda mektupları,
unutulan;
küskün şehrin feryatları bu gidişinin ardından.
Bu şehir ki “İzmir”, mor gün batımlı,
kalan acılar çerçevesindeki tasvirler…
Ben, sen, biz, gene de biz,
biz işte…
Belki de sadece ben, çerçevede kalan tasvir,
bir de acı resimlerini özenle saklayan “İzmir”…
Yalnızların volta attığı ışıl, ışıl,mor akşamlı,
“Kordon boyu”
ana kucağı gibi sığındığımız…

Sahi; bir insanı bir insan kaybederse acı çeker mi?
Sen benim son şansımsın demişse?
6—1—2008