Kelebek kanadıma ne yaptın...

İpeğin içinde,
Kozasında,
Kendi ateşimde sessizce yanmaya alışmışken…
Kimse duymasın diye acımı sakladım,
Kimse görmesin diye kırılganlığımı gizledim.
Kabuğum benim sığınağımdı,
Yalnızlığım en sadık yoldaşımdı.

Ama sen… “kelebek”…
Kanadıma ne yaptın böyle?
Hiç dokunulmamış yerlerime dokundun,
Hafif bir temasla bütün dengemi bozdun.
Ben uçmayı unutmuşken,
Sen kanatlarımı hatırlattın;
Sonra bir rüzgâr gibi çekip gittin.

Şimdi kanadımda senin izi var,
Acıyor…
Ne ileri uçabiliyorum, ne geri dönebiliyorum.
Kozam da dar geliyor artık,
Dünya da…

Ben sessizce yanmaya alışmıştım kendi ateşimde,
Sen geldin,
Ateşimi harladın,
Sonra beni yarı yolda bıraktın.

Kelebek…
Kanadıma ne yaptın böyle?
Bir dokunuşla umut verdin,
Bir yok oluşla çökerttin…

@dsız..