Kedi ve İnsan Şiiri - Mehmet Necip Özmen

miyaaav
derdik
aşka henüz var

mırnaaav
derdik
duyulurduk kilometrelerce uzaktan
aşka uzanan
çatlayan
yırtılan seslerimiz

çatılar vardı insanların
bitişik
balkon altları ya da odunlukları
ne rahat her şey
mırr naaav
mırr naaav

pist
derdi bir kadın
iyi de ederdi
bir tas suyla uyanırdık acılardan
can mı dayanırdı
bu bir iki akşamlık aşka
falan filan

sarmanım
aşkım ah ah
bir başka gecenin kör karanlığında
buluşmak üzere
titretirdi kırık kuyruğunu
kırık tekir

fıffft derdik pufft derdik hanım hanımcık
kaba insanlar ise
yürü git ordan kancık
hadi şimdilik eyvallah

hengameli yaşam
miyaav
miyaav
bir daha ve uzunca bir miyaaav

şehirler
caddeler
motor gürültüleri falan filan
alacalıdan ses yok nicedir
tekir
sarman
ankara
van

yarılmış karnımız
bağlanmış iktidarımız
basiretimiz yollarımız
şimdilerde
yalnız ve yaşlı kedileriz

mamamız
suyumuz
odalar bizim
halılar koltuklar yataklar
leğenlerde altın gibi kumumuz
...
çok seviyorlarmış sahiplerimiz

20 kasım 2008 Denizli