Kayıplar Ülkesinde Şiiri - Hüseyin Solum

ruhum bileylidir düşmanıma
sevda diye bildiğim cellada direndim
ölümlü susmalardan dirilirken yüreğim
söz kuşanır dört yanımı
herkes anlayacaktır ağrısını kalbimin
ben kaybetmedim zamanın namlusunda,
kaybedildi
sesimi çiçekleyen şiirler
kayboldu göğün parlak yıldızları
ve öfkem yetişti imdadıma
çocuklar, gençler yetişti
kavganın göbeğini deşerken
vefat etti anneannem
usulca kalktım mezarımdan
gözümün yaşıyla taşındı tabut
yıktım putları bir caminin avlusunda
küflü bir yürekti terk edildiğim
sıyrık aklına hayretle
neidüğü belirsiz karşılıklar verdim
şükürler, küfürler... bilmem ne!
kandım
durmadım bileklerimde
anlatmanın yolunda
aktım
rengim öleyazılır
yaşamak hatırasına vefasız
aydın bir şarkının gölgesinde
ağlamamak ne imkansız
dostlar
tüm acılardan paylı
zehir sofraları
naçar nutukları
ve kahır kokan boktan mektupları
zorunda ve kardeşçe
yaşadılar
bize böyle sundular kemâl bahçesinden meyveleri
hoştur dedik lutufları Rezzâkın
gafletin sarhoşluğuna aldırış yok
anlaşılmaz bir şey bu
anlaşılsın da istemem
kimseler ölmesin benim yüzümden
beni vatana
vatanı da Allah'a
kurban etsinler
yüreğimin ipine bıçaklar değsin
heyulalar kusarken
boğulacağım bilinsin
arşe sesleri kafamda parçalandı
kırılıyor oluşuma ahenkler yazdım
gözümün önünden gitmedi zulüm
bilendim
ben bilendim
zalimlerin yaptıklarına
neler edileceğini
şiirim savrulduğunda uykusuna
ben neredeydim...