Kayıp Zamanın Ruhu Şiiri - Poyraz Özbey

Bir kapı aralandı düşlerimde,
tozlu bir çocukluk kokusu sardı içimi.
Ne annem vardı,
ne yarım kalan o sesler.
Sadece bir salıncak,
rüzgârı hatırlayan.
O salıncak ki,
göğe en çok yaklaştığım
ve düşmeye en az hazır olduğum yerdi.
Sonra bir çığlık koptu içimden,
kimse duymadı,
çünkü çocukken susturulmuştum çokça.
O yüzden belki,
büyüdüğümde bile
hiç kimseye anlatamadım
ne kadar eksikti içim.