Kayıp Şehrin Adamı Kadını Ararken

kayıp şehrin adamı KADINI ARARKEN

geldim-gittim

geri geldim…

selam olsun nasılsın…

çok yoruldum, geldim

duş aldım, çıktım

bir kaç arkadaşla görüşüp geri geldim…

sıcak soğuk fark etmez, yürümeye devam

uzun yürüyüşten geriye adım atmam…

biraz iyileştim

ilaç kullanmayı bıraktım

artık ilaçlarımı kullanmıyorum

çok kötü oluyorum

varsın olsun, gerçi kullanmayınca da kötü oluyorum

ne öyle ne böyle sonuç da bir şey değişmiyor, bari böyle bitsin bitecekse biteceğim…

galiba üç yıldır ilaç tedavisi gördüğümü söylemiştim…

artık ilaçlara dayanamıyorum…

doktor arkadaşa da

“bir daha beni arama”

“bir daha bana ilaç yazma”

“bir daha beni uyarma”

“bunların dışında ne için ararsan ara” dedim…

ama iyiyim

hem de çok iyiyim

hatta çok güzelim…

seni selamlıyorum…

bugün çok güzelim

mutlu muyum bilmiyorum

ama çok güzelim

nasıl hafif ruhum

nasıl hafif bedenim …

cidden iyi ki varsın aslında bir çok şeyi paylaşmak isterim

ama seni yormak istemiyorum…

artık hep güzel kalacağım

bundan sonra karar aldım…

bu arada yeni bir kitaba başlıyorum…

dedim ya boşuna değildi yine yeniden selamlıyorum …

seni çok iyi biliyorum…

bunu her zaman söyledim, her zamanda söylerim

bir çoğu tırnağın olamaz bunu da bil iltifat değil çok ciddiyim…

farkında mısın nasıl bir dille yazıyorum

nasıl bir üslupla yazıyorum…

devrim de devrimcilik de biraz böyle işte nasıl değişiyorum …

bizim kavgamız kavgadan sayılmaz kafanı yorma ben seni biliyorum …

yüreğini de beynini de çok iyi biliyorum…

ben senin nasıl feda ruhuyla yaşadığını, gözünü kırpmadan her şeye atılabileceğini ve aslanlar gibi direngenliğini biliyorum…

boşu boşuna söylediğimi sanma selamlıyorum

yüreğimden beynimden bunu unutma asla selamlıyorum…

ne olursa olsun bunu aklından cidden çıkarma, bence bu yazdıklarımı cidden not et bir yere, kolay kolay gelmez bu halim bu cümlelerim

çok ciddiyim…

bu hallere direnene direne geldim

asla teslim de alamadılar, alamazlar da asla teslim olmadım…

ne onların işkenceleri

ne mahpusları

ne de susturmaları

ne de ağzıma ağzıma vurarak “küfür etme daha çok dayak yersin” dedikçe

küfür ettim

ettim…

ederim de…

vız geldi tırıs gitti

hepsi…

çok değil yakın zamanda bile yaşadım

çok daha küçük yaşlarda da yaşadım

onların dayağını

direngenliğimi artırdı

artırır da…

kandıramadılar

ne paralarıyla

ne makamlarıyla

ne mevkileriyle

ne de başkaca salak saçma kapitalist araçlarıyla

yapamazlar

yapamazlar

benim adım hasan hüseyin

biri yetmezse ikisi birden diye kondu o ad

şu an halimi bir görsen inan çocuklar gibi mutluyum…

dört tane faşist bugün saldırdı

burnum bile kanamadı

kanamazda

kanım bile bulaşmaz onlara

umurumda da değil

“az gelirsiniz” dedim

az

az

az

az

az

az

az…

“burada değil her yerde saldırın saldırdınız da” dedim…

sadece bir pantolonuma

bir de gömleğime

sebep oldular

varsın o kadar da olsun…

yıkılsak da dimdik ayaktayız unutma…

bu saldırılar yeni değil…

yıllardır yaşadım…

sadece iyi değilim

ağlıyorum sinirimden

annemi kaldırmışlar

hasta hasta eve gelmiş ağlıyordu

“bir şey yok” dedim…

sinir oldum

hepsine

kardeşimde çıkmış arabayla adam arıyor…

eve yakındı

bütün aile sokağa dökülmüş

orospu çocukları ağzımı sikeceklermiş

“kim besledi, sizi kim” dedim

yarın görüşürüz kim kimin ağzını sikiyormuş göreceğiz…

benim sorumluluklarım halkıma…

bunlar yeni bir şey değil boşver

senin ayaklarının altından öperim

bunu unutma

bu söylediklerin onurumdur…

zor benim işim…

buradayım…

ağlıyorum…

keşke olsam…

karşımızda da polisler seyretti

“seyredin seyredin duyuyor musunuz küfürlerimi” dedim…

yokuştan inerken çakallar

sıkmışım yüreğimi ve yumruklarımı

benim canım çoktan acımış

markete gitmiştim

belki yine yeniden “sarılırım” diye orda mısın diye

orda olmadığını bile bile…

tüm türküleri dinle

ama en çok

“al yüreğimi götür” olsun…

yanacaksa bedenim ruhunun alevlerinde yansın

yandım, yanacağım ruhunda

alevler sarsın bedenimi bırak bırak

dokunma…

HASAN HÜSEYİN BEYDİL

23.07.2010