Kayıp Kıtanın Güvercini

Canım yanıyordu
Yüreğimdeki yangın bedenimi kavuruyordu
Başlangıçlara kapalıyken
Gözlerin ansızın maviye boğuyordu gökyüzümü
Bana yeniden güvenmeyi
Dostluğu öğretiyordu.
Bir şiirden geçiyordu sevdamız,
Sevdamızın içinden bir şiir geçiyordu,
O şiir adım alıyordu
Sen bulup bulup kaybettiğim oluyordun...
Bırakıp gitmek istiyordum olmuyordu
Sense üstadın şiirindeki gibi
Seviye on ölüme beş kala çıkıyordun karşıma
Mutluluğun kurşuna diziliyordu
Ve kelepçeliydi ellerin yüreğin gibi
Bense bir yer arıyordum
Sonsuza dek kalabileceğim...
Her şey hızla tükeniyor
Yüreğim ağır gelmeye başlıyordu
Mutluluğunun önünde bir dağ gibi yükselmektense
Yolundan çekilip sana sahte mutlulukları vermeliydim
Zaman mekân ve yüreğin buna muhtaçtı çünkü
Bir rüya olarak kabul et
Belki bir yıldız kayıp giden
Ellerinden ve yüreğinde yaldızlar bırakabildiysem
Tatlı bir sarhoşlukla hatırla beni
Çünkü ben seni unutamam! !