Kayıp Duyguların Çığlığı

Kayıp duyguların çığlığına açıyorum gözlerimi,
Her gecenin derin kuytularında yankılanır sesin,
Gölgenle dolup taşıyorum boş sokaklarda,
Aşkın kıyameti, bir titrek nefes gibi yanımda.

Yalnızlık, bir yudum su gibi boğazımda düğümlenir,
Hüzün, içimde yankılanan bir melodi,
Her nota, özlemle yoğrulmuş bir ağıt,
Seni anlatırken dudaklarım kanar, acıtır.

Kelimeler, dondurucu soğuk bir rüzgar gibi eser,
Her bir hece, ruhumdan süzülüp gider,
Bir zamanlar sıcak olan ellerin,
Şimdi yalnızca bir hatıra, yanık bir köşe.

Kırık dökük anılarda kaybolan düşler,
Kalbimdeki yaram, derin bir yara açar,
Bir çiçek gibi solarken içimde,
Her renk, kaybolan sevdamın izini taşır.

Karanlık geceler, içinde gizli bir hüzün barındırır,
Yıldızlar bile sönük, parlayacak cesareti kalmamış,
Gökyüzü, yalnızlığımın örtüsü olmuş,
Her an, bir çığlıkla çınlar içimdeki boşluk.

Hayat, bir sokak köşesinde karşılaştığımızda,
Sana olan sevdam, yakıcı bir ateşken,
Şimdi yalnızca külleri kalmış geriye,
Her hatıra, bir yudum acı, bir çığlık daha.

Bir ağaç gibi köklerimle sapasağlam,
Ama gövdemde açan yaralar, kanımda süzülen,
Zaman geçerken, sevgim sönmez, yanar,
Bir ateşten dönüşen, kaybolmuş bir aşkım var.

Ve şimdi, içimde büyüyen bu boşlukla,
Her anı, bir bıçak gibi keserken içimi,
Geçmişin tortusu, geleceğin belirsizliği,
Bir kuş gibi uçup giden hayallerim var.

Ama belki de, bu kayıp duygular birer hazine,
Her gözyaşı, bir denizden düşen damla,
Kendimle hesaplaşırken, belki bir gün bulurum,
Kayıp olan seni, içimde yeniden doğarken.

İşte böyle, yalnızlığın göğsünde çırpınırken,
Kayıp duygularım, bir çığlık gibi yükseleşir,
Sonsuz bir özlem, bir sevda çığlığı,
Kırık dökük kalbimde yankılanan tek gerçek.