Kayıp Şiiri - Orhan Asan

Kayıp; bütün örtüsüz geceler ve bereketli yağmur.
İçimize doldurabileceğimiz bütün vakitsiz adımlar.
Kaynarken toprak bozkırın acı gömülü ovasında,
Kar beyazı bir güzellik vardı dağların sarnıcında.
Hesabını yoklamadığımız acısız güzel geceler,
Dalından kopmasaydı hoş olacaktı meyveler.

Kayıp; günlerimizin küçük tebessümlü çocukları,
Yorulmak bilmeyen, heyecanlı, hür adımları…

Bir tahribat olduğu gün başladı bütün hezimet,
Elimize dolandı bütün kazandıklarımız, bitti bu heybet.
Gökyüzünün sarışın bakışlı gözlerinde büyüdük.
O geceyi üstümüze yorgan diye biz örttük.
Kirlendi bu güzel libas, şehvetine kapıldık.
Alnımızın ak terini gecenin yaban soğukluğunda bıraktık.

Seni körükledim ateşin ıssız ürkekliğinde
Beni sevmeni bekledim, pervasız yüreğimde.
Birikirim diye durdum ak saçlı Hızır’ın huzurunda,
Bir buğunun bulanık benzersizliği gösterdi beni ona…
Oysa bilmeliydim, alt edemezdim sensiz yüreğimi,
Kapatıp içimi dökemezdim bütün kaynamış hislerimi…

Kayıp; ezbersiz geçen bütün yürekli günlerim,
Elemsiz olan, kuşkusuz asil zarafetim.

Altın varaklı levhaların parlayan yüzünde,
Hür kitabı anmaya gidiyorduk günün ilk vaktinde.
Bütün yakarışları topladık, bir hüzün mihrabına,
Hüznümüzle taşıyordu arş, onu da yıkadık dualarla.
Kendimize koşmaktan akıl edemedik yanımızda duranları,
İçimize birikti böylece bütün olağan sebebiyetler tufanı.

Nun. Yazdıklarımdan bir serçe ürkekliğinde korkuyorum.
Dilimin susmuş akıbetinde andına sığınıyorum.
Kalem hurafesinin süslü cümleleri beni aşındırıyor,
Mecnun misali aklıma benliğimin şüpheleri düşüyor.
Ben yanıyorum, yanana ibret vazifesi nezdinde,
Sonra bir merhamet ışığı ibretin bittiği yerde…

Kayıp; göğün mavi deryasında uçuşan kuşlar,
Narinliğinde bir bulutun gülüşen çocuklar.