Kaybolup Gidiyoruz Şiiri - Sinan Bayram

İçten bir gülümseme yetiyor bazen
Ama insan yaşadıkça katılaşıyor
Güzel bir tebessüm aranır olmuş bak
Işıklar içinde kaybolup gidiyoruz
Tükeniyor insan tükeniyor mutluluklar
Hayat eski bir radyoda kırık dökük bir şarkı
Şehir aralarında kaybolmuş çocuklar
Bozkır da yol alıyor kara bir ferman
Gözyaşlarıyla hüküm sürüyor yasal yalnızlıklar
Duvarlar fısıldıyor bıçak sırtı yaralarla bizlere
Kopuyoruz hayattan yürüyoruz ustura ağzında
Vakti gelince anlıyor insan ama faydasız
Kan revan içinde tüm boşluk ve sonlar
Tüm dallar kuru zayıf tıpkı insanlar gibi
Acemi konuşmalar usta suskunluklara yeniliyor
Gökyüzü kanarken yeryüzü darma duman
Ve nasırlı ellere yabancı kalıyor yaşam çiçeği
Cümleler idam ediliyor ferman işlemez ölüme
Bir seher vakti üşüyor tıpkı bir kırlangıç gibi
Kör kuyuda yine gözü kara bir aşk nefes nefese