Kaybetmek Şiiri - Mustafa Alpar

Kaybetmek istemez insan,
Aldığı nefesi, gördüğü güneşi…
Kaybetmek istemez,
Onu mutlu kılan düşleri…
Yenilgiye hazmedemez,
Yitirince emanet sevinçleri.

Ne kadar çabalasan boş,
Kaybedersin bir gün herşeyini;
Gün olur bir oyunu,
Gün olur en sevdiğini,
Kaybedersin bir gün,
Benim dediğini.
Alır senden hayat,
Bir zaman sonra ödünç verdiğini.

‘’Kazandığım’’ dediğin de,
Bitmeyecek sandığın da,
Senin olmaz hiç bir zaman.
Kazanmak tatlı bir yalan,
Defalarca gördüğün bu rüyada…
Miadı dolan bir yaşamı,
Kazanmak mümkün mü?
Sonu başı belli, bu oyunda.

Geri alır bir gün hayat,
Verdiği acısını da,
Mutluluğu da…
Yitirmek ne de kolaymış şu ömrü,
Kaybetme sırası gelir,
Elbet bana da…
Elbet bende kaybederim bir düşü,
Sabahı göremediğim, gece yarısında.

Elbet kaybetmek sırası,
Gelir sana da…
Ne bir nefesin, ne de yüzün kalır...
Kazandığın kalır mı sanki yanında?
Seni ‘var’ eden de,
Verdiğini geri alır…
Anlarsın kaybettiğini,
Tahta bir eve hapsolduğunda.