Yine gözlerim hüzünlü, ellerim ise benden habersiz dolaşıyor o iki kişinin üzerinde.
Tam bir göl olacak sanıyorum o fotoğraf, çoğalamadan kuruyor gözlerimdeki yaşlar…
Nasıl bir tebessümsün ki dudaklarımda, nasıl bir mutluluksun yanaklarımda, nasıl bir hüzün, nasıl bir aşk sın sen damarlarımda…
Ellerimi kaldırıyorum sonra sen görmeden, sessizce ve kaybetmenin o kahrolası gururuyla...
Evet; belki hiç atamadım onu belki hiç kaldıramadım telefonumun duvar kağıdın dan belki de hiç silemedim aklımdan, fikrimden…
Sanırım hep duracak başucumda o tarihi bile belli olmayan fotoğraf…
Her seferinde açacak kalbime koskocaman bir yara.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta