Kardelen Şiiri - Özgür Köktürk

Kayıp ezgiler kulaklarımda çınlıyor
Yitik bir hüznün çocuksu siteminde
Umarsız yalnızlıklarım
Yine de riyâsız
Ve anlaşılamamaktan muzdarip
Ve umutsuz
Ve mutsuz
Ve küskün kendine
Ve herkese

Bütün güzel anılarım bölük pörçük
Belki yaşamadım hiç birini
Hepsi bir rüyaydı belki
Belki bir hayâl
Belki bir ılgım
Sana hiç gücenmedim
Kırılmadım
Yalnızca bu ayrılıklardan yıldım

Sorguladım hep çelişkilerimi
Neyim ben?
Kararmış bir kent mi?
Girdapta bir dal mı?
Kanamayan yara mı?

Ve nesin sen?
Okunmadan bozulan efsun mu?
Hiç yürünmemiş yol mu?
Ulaşılmayan son mu?

Bir şey kalsın istiyorum sende
Benden aldıklarından öte
Sevgimden, tutkumdan
İsyanımdan,
İnancımdan öte
Senden uzak bir şey kalsın sende
Benden aldıklarından öte
Bulamadığım kendimde bile

Üç kere gelsin ölüm
Üçünde de yoksun
Beş kere gelse
Beşinde de yoksun

Hep sensiz koştum ufuksuz şafaklara
Gölge geceden mi kalmıştı yadigâr
Bilemedim
Sormadın
Merak etmedin
Sorsan söyleyemezdim

Ardılı yok bu iklimin
Öncesi yok
Bir yaprak düştü
Başladı hayat
Bir çiğ tanesi düştü
Bitti
Kurudu kardelen çiçeği

21 / 07 / 2002 10:02