Karbeyazmış ölüm Şiiri - Gülesen Sancar

Bilemedim!
bilemedim, bugün son günümüzmüş meğer.
kar oldun, yağdın yüreğime.

Kar beyazıymış ölüm,
kar beyazıymış, anne!

çok üşüyorum, sensiz.
küçüldü, kocaman yüreğim.
iniyor, her gece hayallerime şamar
çekiliyor, kanım,
dinliyor, hıçkırıklarımı dört duvar,
kara kaplı kardeşlerim.

kavlimiz, neydi, anne?
hani, görmek istediğin dünya gözlerin.
hani uğurlayacaktın, sen beni?
son gecemde yatıracaktın, dizlerinde.
koklayacaktın,
okşayacaktın, başımı,
kınalanırken ellerim.

kuzucukların olacaktı, hani?
pamuk ninesi olacaktın.
anlatacaktın, masalları,
mahnıları, söyleyecektin.
en çok sevdiğin, yeşil ördeği.
telli turnayı.

Şimdi dilimde, o türküler,
bir de,
....“Senin kadar kimse, sevmiyor annem”

ne eylesem, nereye gitsem?
her yer karanlık.
yedi kule zindanı.
süpürüyorum, haftaları, ayları.
çentikliyor, beni zaman,
bir sabah, bir akşam.

geri geri gidiyor, ayağım,
doğuşunda, günün.
artık sevmiyorum, güneşi.
ne doğsun, ne batsın!
hele, o batışı yok mu?
çiziyor, sol yanımı,
cam kırığı gibi.
sızlatıyor, öksüz yüreğimi anne!

kızıla çalan,şu gökyüzü,
yüreğimin, vampiri!
kan kusarken, ben,
o, emiyor sanki
gücüm kalmadı artık!
Affet beni annem!
üzdüysem, seni
kırdıysam,
affet.
vakit daralıyor.
çatlıyor, kum saatim.

ey!
mavi düşlerimi alıp,
beni yerden yere çalan ırmak.
mutlu musun şimdi?
kızıllığında bekle.
geliyorum, belki yarın,
belki şimdi.

MAHNI..ŞARKI DEMEKTİR

GÜLESEN SANCAR 16.10.2011/ SAAT :16:00