Karanlıkta Bıraktın Şiiri - Osman Öğütlü

Karanlıkta Bıraktın

Bir gidişin var ki, kapıları çürütür,
Duvardaki gölgem bile beni unutur.
Gözlerinden düşen son bakış, hançer gibi,
Kalbimin en derin yerinde hâlâ kanar, durur.

Ben seni sevdim, günah saydılar,
Adımı kara defterlere yazdılar.
Oysa ben masum bir çocuğun duasıydım,
Sen beni en kirli ellerde bıraktın.

Bir şehir kurmuştum adının tuğlalarından,
Her sokağına nefesimle yol çizmiştim.
Sen çekip gidince o şehir çöktü,
Ardında toz, duman, yıkıntı bıraktın.

Bir şarkı gibiydin, kulağımda yankı,
Bir dua gibiydin, dilimde saklı.
Şimdi en suskun gecelerin koynunda,
Adını anmak bile yasaklı.

Ben seni cennet diye sarıldım,
Sen beni ateşe attın, yanık bıraktın.
Küller içinde boğulurken ben,
Kendi göğümde yıldızsız bıraktın.

Soruyorum şimdi, hangi aşk böylesine zehir,
Hangi sevda böylesine ağırdır?
Benim alnımda kara yazı yoktu,
Senin adınla mahkûm edildi yarınlar.

Yine de dönersen bir gün kapıma,
O kapıda seni karşılayan olmaz.
Çünkü ben senden kalan enkazı,
Kendi kanımla çoktan gömmüş olacağım.

Ve bil ki,
Seninle açılan hiçbir yara kapanmaz,
Seninle başlayan hiçbir şarkı bitmez.
Ama seninle yıkılan kalbim de,
Bir daha kimseye teslim edilmez.

Ozzy07 - Siyah_Kalem