Karanlık Günler Şiiri - Emin Özdemir

Karanlık geniş caddeler, dar pencereler.
Aklımda hep sen, dilim ismini heceler.
Soğuk bir oda, kırık camlar, loş perdeler,
Duvara yazdığım ismin, yerde boş şişeler.

Tenim soğuk, gözlerim yorgun, saat bir hayli geç.
Yerde boş bir yatak, bedenim uyumaya üşengeç.
Aklımda pişmanlıklar, geriye dönmek için çok geç,
Gördüğüm rüyalar, hepsi birbirinden iğrenç.

Sabaha çok mu var, yoksa saat mi durmuş.
Mekansız insana zaman mı sorulurmuş.
Yazılanlar eksik, kelimeler yanlış, heceler yutulmuş,
Yalnızlık çok zor insana konuşmayı unuttururmuş.