Karanlık Şiiri - Müslüm İnan

Karanlık çökünce yıldızlar çoğalır
Tek tek saydım sabaha karşı gittiler
Kimi gördü kimi görmedi
Evrenin gizemi idiler
Okşiyamadım parmaklarım neşterliydi
Kendimi dinlerken uğultülar gelir derinde
Bazen yavaşta bazen hızlıda
Herşey ama herşey kendi dilinde
Gerisi karanlık karanlık ötesi
Evrenin ikiyüzu
Renkler kendini bülür güneşte
Ruzgar eser ağacın dalında
Herşey kendi renginde
Gözlerimi kapattım bekledim
Sen orda değildin