Karanlığın Yüzü Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bıçak gibi keskin gecenin soluğunda,
Yıldızlar çürük, ay titrek,
Bir gölge savrulur tenimde,
Acının keskin yüzünde yankılanan.

Toprak çatlamış, suyun tadı yitik,
Sonsuz bir çığlığın ortasında susuyorum,
Nefeslerime dolan paslı rüzgar,
Tenimi kesiyor, ruhumu kanatıyor.

Ellerimde çatlamış bir zaman var,
Her dokunuşumda kırılıyor,
Parçalanıyor hayallerin paslı iskeleti,
Geride kalan sadece yıkık bir düş sarayı.

Gözlerim tozlu bir aynada asılı,
Kendi suretimden kaçıyorum,
Bir yabancı gibi bakıyorum derinlere,
Sanki her şey çoktan bitmiş,
Ama yine de o son darbeyi bekliyorum.

Sert adımlar yankılanıyor boşlukta,
Toprağa gömülü umutların izleri,
Her adımda daha da dibe çeker beni,
Karanlığın içine gömülürken izliyorum,
Yüzümdeki derin yaraları.

Bir yangının küllerindeyim şimdi,
Ama alevler çoktan sönmüş,
Geriye kalan sadece yanmış bir hikaye,
Ve hikayenin sonunda adı bile unutulmuş bir adam.

Yol bitmez, zaman durmaz,
Kırık bir aynada yankılanır sonsuzluk,
Ve ben, sert rüzgarların fırtınasında savrulurken,
Karanlığın yüzüne son kez bakarım,
Sanki cevap oradaymış gibi… ama değil.

Her şey sadece bir yanılgıymış.