Karanlığın Güneşi Şiiri - Mehmet Şeyhanlı

Mutluluk resmi karşımda sessiz ve donuk
Elimde ömür fırçası uzatıyorum çizgileri sonsuza
Yazıyorum şansıyla hayatımın geçmesini
On iki satır yapıyorum sana ağlatma beni
Bakıyorum deli televizyonumdan geçmişe…

Yokluğun beş parası, varlığında dünyayı saymaz
Bir dileğin varsa dile geç olabilir sonra
Kır gönlünün kilidini, sonra da at uçurumdan aşağıya
İt acıları birer birer, sar bedenini geçmişe
İnanma bu esef gibi görünen gailesiz ömre…

Durgun olma geçmişini silmek için
Gözyaşlarının buz tutması acıtıyor vicdanı
Tül bir mutluluk kaplamış geleceğe…
Ilık bir aşktır hem soğutur seni hem de ısıtır bedenini

Sula! Her gün yeşeren umutlarını…
Dik dur! Sanki arkanda düşmanın varmış gibi
Başını göğe uzat ve ağlamaklı bir sözcük fısılda
Aldırma alnından diline sarkan güneşi
Yaktığın çöllerdir seni umuda taşıyanlar…

Durma sakın güneşin gölgesinde
Sarma yaralarına umutlarını, düşleri…
Çıkman lazım seni yakan, kör eden kabuğundan
Aydınlık var karanlıkta…
Bıktığın zaman aç karanlığın güneşini…