Karanlığı aydınlatan kor alevler…

Karanlığı aydınlatan kor alevler…

Üç beş gün önceki sohbette vuku bulmuştu,
Hani içimizi ışıtsın diye yudumladığımız sek rakı,
Ardından da serinlemek için dudaklarımızla buluşan su,
Bedenlerdeki ruhumuzun auraları olmuştu bize meze…
Zaman ilerledikçe,
Artık kelimeler sohbete hükmedemediğinde,
Gözlerden fırlatılan oklar,
Cömertçe sunulan haddini aşan o haller, ellerimiz,
Karanlıkta hem parlayan, hem de mistik kokusunu susan tenimiz,
Yavaş yavaş sahnedeki yerini almakta…
Günler acımasızdır; içten içe işlerde geçer,
Bir sonraki buluşmada,
Saatler gece yarısına yaklaştığında,
Artık rolleri değişme zamanıdır…
Üç beş gün önceki durum ve haller bırakmıştır yerini,
Gece boyunca yanacak olan,
Daha evvel cennet toprakların her kösesine ektiğimiz,
Gövdesi kor… Dalları alevlerden ağaçların susuzluğuna…
Suya hasret topraklar kurumuş, çatlamıştır günlerdir,
O an tanrımdan dileyeceğin içten üç kelime;
“Günahımı afet tanrım” dediğinde,
Ne Cennetin bekçisi yılan nede Azrail’in değilim…
Alaca karanlığın kadim sahibi “ŞEYTAN” olup,
Günün ilk ışıklarına kadar aklını başından alacağımı bil…
Aklını başından alacağımı bil…

Mehmet AYDEMİR 17.08.2013