Karanfil Gözlerin ve Ben

Yağmurları alıp geldim, bir akşam üzeriydi,
Çiğ düşmüştü yüreğimin kırlangıç kokusuna.

Yaşadıklarım bir ağustos kadar uzundu
Masmavi bir bulut durmadan uyuyordu.

Uykudan uyanır gibi tuhaf bir susuyordum
Çıplak öyküler giyiniyordu ırmağın sesi.

Yürüyordum ve hep aynı anıları çiziyordum
Bir eşkıya filintasını bırakıp gidiyordu.

Çayır çimen aşarak, bir sevdanın ardından
Karanfil gözlerin zindanıma giriyordu.

Kaç kez çığlıklarımı aradım kuytularında
Ve durmadan yankılanan sesini içtim.

Sabaha doğru uçsuz bucaksız bir ovadaydım
Saçlarına benzeyen rüzgarlar gelip geçiyordu.

Ansızın bir sessizlik bana doğru koşarken
Yüreğinden geçen hüzünlerimi taşıyordu..

O günden beri her akşam tek başıma
Saçlarında yitirdiğim çığlıklarımı arıyorum.

Ve gökyüzü indiriyor yanıbaşıma bulutlarını
Söyleşiyoruz saçların, karanfil gözlerin ve ben.