Karaladıklarım 47 Şiiri - Aytekin Orhan

Kendinden uzağa gittikçe, çekilirsin boşluğa. Oysa sen tek çaresin kendindeliğe ve sen bilirsin düşüncelerinin nerelere uzandığını. Kaçıp kurtulmak istediğin sonsuz düşlerinden sıyrılma çabaların seninledir ve sen nereye sürüklersen oraya gelecektir. Bu dünya ve bunca kalabalık içine yerleşikliğini nasıl sürdürebiliyordu sanıyorsun yalnızlığı, ya insanlara dokunuşu iyi geliyordu ya zorlayışı… Ne onunla olunurdu nede onsuz… En kuytu zamanların dert ortağı… En zorlu rüzgârlara bile karşı koyarken insan, yalnızlığını öteleyemez durumda kalırdı. Yalnızlık üşür mü? Yılgın bir hayatı göğüsleyen ve isteklerini gerçekleştirme yolunda ilerleyen insan nasıl üşürse, o da üşürdü… Hiç kimselerin ısıtmasına ihtiyaç duymadan kendi başınalığıyla…